We voelen en weten het als een partner ons gaat verlaten

We voelen en weten het als een partner ons gaat verlaten. Zowel mannen als vrouwen voelen het. Dat hun partner op het punt staat, ze te verlaten. Vaak doen we er niets mee. Door de angst bevangen dat het wel eens werkelijkheid zou kunnen worden.

En het eigenlijk niet kunnen geloven. Maar ook, omdat we als mens niet praten over wat we ervaren en voelen. Wat nou juist zo ongelooflijk belangrijk is, wil je een relatie in stand kunnen houden.

Daarnaast zegt ons brein, nee joh, dit is niet waar. Je maakt jezelf iets wijs, dit zal de ander nooit doen. Het gaat onze beleving te boven. Dat gebeurt met meer zaken, die ons voorstellingsvermogen te boven gaan.

We kunnen om die reden veel dingen niet geloven, dat het zal gebeuren. We leven naar onze eigen maatstaven. Jijzelf zal je partner nooit verlaten, maar jij bent je partner niet. Ieder mens is anders. Als we ons etiketje, zoals we het zelf doen, altijd blijven plakken op anderen, zullen er regelmatig dingen ons overkomen, die ons erg zullen verbazen.

En toch, we weten het al, we willen er alleen niet aan. Hoe weten we dit dan? Een mens drijft op liefde, dat is zijn drijfkracht. Een allesomvattende wetende kracht die in ieder mens aanwezig is. Het is alleen zo jammer dat deze drijvende kracht nog niet wordt erkend als de basis van een mens om zijn leven uit te leven. Je zou eens spiritualiteit op de kaart zetten. Welnee!

Daarom spreken de mediums en paragnosten van Mediumvisie dagelijks mensen die hun brandende vragen stellen en dan na de antwoorden zelf al aangeven. Ik voelde het al, of ik wist het al. Ook als ze vragen waar ze met zichzelf staan en de spiritueel consulent van Mediumvisie schetst de situatie en daarbij de toekomstvoorspelling. Ook dan beaamt de cliënt bijna altijd, ik weet het wel. Ik begrijp eigenlijk alleen niet waarom ik er niet kom. Of bijkom en niet naar leef.

Zo weten we het dus ook, als we in een relatie zitten dat onze partner op bepaalde momenten afstand neemt. Afhankelijk van hoe jijzelf reeds gebruikmaakt van die drijvende kracht die liefde heet. Ga je of er helemaal niet over zeggen. Je sluit je er voor af. Of je begrijpt heel goed, ik moet nu even niets zeggen, dit heeft de ander nodig.

Er zijn er ook die verlammen, super lief en aardig gaan doen, maar niet durven aangeven wat ze diep voelen van binnen en in de gaten hebben, dat er iets niet klopt. We noemen dit emotioneel afstand nemen.

Dat hebben we vaak niet direct in de gaten. We leven ons leven veelal niet bewust en draaien onze dagen op een automatische piloot. Als het om de man gaat, zal de vrouw het op een gegeven moment in de gaten gaan krijgen.

Ze gaat meer haar best doen, om er samen iets van te maken. Maar als de man afwezig blijft, zal ze op een gegeven moment toch wel iets gaan zeggen. Ze benoemd daar dan vaak niet bij wat ze voelt. De woorden uit te spreken, van ben je niet meer blij met mij en de relatie, is vaak een stap te ver.

Wel zal ze vragen, “Is er iets”? Dat kan voor de man een mooie inkopper zijn en hierdoor het gesprek op gang brengen. Maar waar schort het nu het vaakst aan binnen een relatie? Geen communicatie over gevoelens en emoties. Dus vaak blijft het bij het antwoord. Nee, hoor niets aan de hand.